Nacht

Opnieuw hapte opa naar adem. 'Ik heb het nooit kunnen vergeten... Nooit... Ik heb het aan niemand verteld... Aan niemand...' Zijn mond begon te trillen. 'Ik snap niet waarom dat nu ineens allemaal boven komt... nu... het was net zo'n warme dag als nu...' Nooit heeft Karens opa iets over vroeger verteld, maar nu hij steeds verwarder wordt, spreekt hij in korte, onsamenhangende zinnetjes. Ze komen er met horten en stoten uit, maar ze hakken erin als donderslagen.