Verloop van jaren

Eindelijk lag ik naast haar ze wilde dat ik haar bezat maar mijn lichaam taalde er niet naar het was net als een gedicht je moet het eigenlijk niet schrijven wil je het behouden In Verloop van jaren is de taal als altijd bij Remco Campert licht en transparant. Hij voert de lezer naar een onbekend gebied vol weemoedige vreugde, waar de herinneringen even tastbaar zijn als de belevenissen van de nieuwe dag.