Homo Ludens

In Homo Ludens onderzoekt Johan Huizinga de rol van het spel als fundamenteel cultuurverschijnsel. In tegenstelling tot opvattingen die spel zien als louter ontspanning of als afgeleide van ernstiger activiteiten, verdedigt Huizinga dat spel een primair, autonoom fenomeen is dat ouder is dan de cultuur zelf en deze op essentiële wijze doordringt. Hij definieert spel als een vrije handeling die buiten het gewone leven staat, beperkt is in tijd en ruimte, een eigen orde schept door strikte regels, en geen direct materieel belang dient. Vanuit deze definitie toont Huizinga aan hoe het spelelement doorklinkt in taal en poëzie, mythe en ritueel, rechtspraak, oorlogvoering, diplomatie, kunst en filosofie. Hij volgt het spel door archaïsche samenlevingen, de Griekse oudheid, de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd, en sluit af met een kritische beschouwing over de verhouding van het spel tot de sterk gerationaliseerde en vertechnocratiseerde samenleving van de jaren 1930. Homo Ludens is een cultuurhistorische en cultuurfilosofische studie die het spel niet reduceert tot een bijverschijnsel, maar als oorspronkelijke bron van betekenis, orde en gemeenschapsvorming beschouwt. Het werk heeft blijvende invloed uitgeoefend op antropologie, sociologie en filosofie.