Boek van de week door Femke

Heb ik het al eens gehad over één van mijn persoonlijke favoriete boeken? Zo’n boek waar je razend enthousiast over bent. Waarvan je vindt dat iedereen het zou moeten lezen? Een aantal jaar geleden was dat voor mij De moeders van Mahipar van Forugh Karimi. Het verhaal was zo intens dat ik het maar moeilijk los kon laten. Het heeft echt even geduurd voordat een ander boek mij weer zo wist te raken.
 

Afgelopen najaar sprak ik de uitgever van Forugh Karimi en zij vertelde me dat er een nieuw boek aan zat te komen: In mijn ogen draag ik wolken. Een titel die ik in het begin steeds moest opzoeken, maar inmiddels kan ik hem dromen. Ik kreeg een digitaal exemplaar toegestuurd zodat ik alvast kon beginnen met lezen. En nu ik deze boekenpraat zit te schrijven, merk ik hoe lastig het is om onder woorden te brengen wat dit verhaal met me gedaan heeft.
 

In mijn ogen draag ik wolken is het relaas over dat je een onafgemaakt verhaal niet kunt begraven. Dat de geschiedenis je altijd achterhaalt, dat je je geschiedenis niet kan laten rusten en dat als je de kans krijgt om iets te herstellen, je de mogelijkheid krijgt van je fouten te leren dat je die kans altijd moet grijpen.
 

Het boek vertelt het verhaal van Widá, die als vijftienjarig meisje vluchtte uit Kabul en in Nederland een nieuw leven opbouwde. Ze leerde razendsnel de taal, rondde de middelbare school af en werd psychiater. Ze had zichzelf aangeleerd om haar emoties uit te schakelen, en dat bracht haar ver. Maar dan krijgt ze bericht over een meisje dat vroeger in Kabul als een zusje voor haar was. Dit verleden laat zich niet langer negeren. Om rust te vinden, besluit Widá een oude belofte na te komen. Alleen zo kan ze het verhaal dat haar blijft achtervolgen eindelijk afronden en verder met haar leven.
 

Wat me zo raakte is hoe subtiel en menselijk Forugh Karimi schrijft over trauma, schuldgevoel en overleven. Over wat het betekent om opnieuw te beginnen, maar ook over wat je nooit helemaal achter je kunt laten. De geschiedenis van Afghanistan en het leven daar was voor mij deels onbekend, of ik had er een ander beeld van. Dit boek bracht het dichtbij, zonder dat het zwaar op de hand werd. Het maakt invoelbaar wat het betekent om te vluchten, om te zwijgen, om te proberen door te gaan en wat het vergt.