Isanin Oglu

Denis Johnson Isanin Oglunda adeta halüsinasyon gibi, benzersiz bir Amerikan portresiyle cikiyor karsimiza... Ve Chuck Palahniukun deyisiyle, kurmaca bir yapitta bugüne dek tasvir edilen en dürüst ve en gaddar sahneleri iceren bu portrede, marazi iliskiler, anlamsiz bir siddet ve uyusmus beyinlerin siddet karsisindaki duyarsizligi ön plana cikiyor. Birbirine baglanan bu hikayelerin bir tarfik kazasindan ve asiri dozda eroinden sonra sag kalan, dokuz canli isimsiz anlaticisi kutsanmis midir yoksa Düzenbazdir, yalan söyler, hirsizlik yapar belki ama etrafinda olup biten her seyin icyüzünü olaganüstü bir kesinlikle ve benzersiz bir yalinlikla dile getirme yetenegine sahiptir. Johnson uyusturucu ve alkol bagimliliginin patolojisini, vurdumduymazliga varan, zaman zaman icimizi ezen, zaman zama da kanimizi donduran bir sogukkanlilik ve gercekcilikle anlatiyor. Onun karakterleri ufak tefek suclarla, derin bir usancla, rahatsiz edici, cilginca bir mizah anlayisiyla örülü, amacsiz dünyalarinda, yogun bir alkol ve uyusturucu pusunun icinde yollarini bulmaya calisiyorlar. Düslerin gercek taklidi yaptigi; halüsinasyonun nerede basladiginin, gercegin nerede bittiginin kolay kolay kestirilemedigi bir dünya bu. Yine de ilk bakista duyarliktan ve heyecandan yoksun gibi görünen bu hikayelerde umut isigi hic de eksik degil. Johnsonin daha önce yayimladigimiz Melekler adli romaninda da sergiledigi siradan olani olaganüstü kilma becerisi bu anlatida bir sairin sesine bürünüyor. Romandan hikayeye, siirden oyuna farkli türlerde kalem oynatan yazar, bu yapitinda düzyazidaki siire alabildigine yaklasiyor. Her seyi iyice damitarak, öze indirgeyerek...